Sypialnia #3

Blair

- A znasz jakieś inne rozwiązanie ? - spytała siadając na łóżku. - Bo ja jestem kiepska w naprawianiu, ale za to bardzo dobra w psuciu wszystkiego. - skrzywiła się mimowolnie.

Gość

- Szczerze? - zapytał. - Nie mam zielonego pojęcia co robić. Nie mam żadnych pomysłów. - pokręcił głową. - Nie wiem co robić.

Blair

- Czyli tak jak ja. - spojrzała się tępo przed siebie. - Czego nie zrobię to i tak pewnie będzie źle. - położyła się na łóżku. - Ale jakoś znajdziemy rozwiązanie tej sytuacji, prawda?

Gość

- Przecież my zawsze znajdujemy jakieś rozwiązanie - uśmiechnął się - Chwilę pomyślimy i coś wykombinujemy. A jak nie to nie nazywam się Bass - pokiwał głową. - Rozchmurz się troszeczkę.

Blair

Blair uśmiechnęła się lekko. - Nazwisko Bass, aż tak wiele znaczy ? - spytała ze śmiechem. - Daje Ci więcej możliwości, tak ? - wyszczerzyła zęby. - Więc na sekundkę zapomnijmy o problemach.

Gość

- A nie? - uniósł brwi - Wydaje mi się, że coś znaczy, ale mogę być w błędzie - uśmiechnął się.

Blair

- Oczywiście, że znaczy. - powiedziała udając poważną minę. - To nazwisko pozwala Ci robić wszystko na co tylko masz ochotę. - powiedziała poważnym tonem, po czym się roześmiała. - Jak Ci się podoba nasz zamek ? - spytała. - Wybrałam najładniejszą sypialnie. - wyszczerzyła zęby.

Gość

- Piękny zamek - odpowiedział - Sypialnia urocza, a ten krzyż - westchnął - Maksymalnie podniecający - uśmiechnął się. - Masz dobry gust.

Blair

- Spróbuj wybrać coś lepszego. - szturchnęła go w bok. - W takich okolicznościach musiałam zadowolić się tym, z resztą i tak spałam sama. - wzruszyła ramionami.

Gość

- Sama? A Twoje dziecko? - zapytał unosząc brwi - Przy okazji przepraszam, że je wczoraj obudziłem - powiedział tłumiąc śmiech.

Blair

- Jakie moje dziecko ? - spojrzała na niego oburzona. - Oszczędź złośliwości, dobrze ? - spojrzała na niego groźnie i uderzyła w ramię. - Trzeba było mnie jakoś ładnie obudzić. - wyszczerzyła zęby.

Gość

- Żebyś mi oczy wydrapała, za to że dziecko budzę? - uniósł brwi. - Nie ma mowy - pokręcił głową. - Nie zbliżyłbym się do Ciebie i dziecka - powiedział poważnie.

Blair

- To nie jest zabawne. - odwróciła się do niego plecami obrażona. - Ani trochę to nie jest śmieszne, zwłaszcza, że ja nie pamiętam nic. - burknęła pod nosem. - Boki zrywać. - założyła ręce na piersi.

Gość

- To jest trochę zabawne - pokiwał głową - Ale już przestaję Ci dokuczać - powiedział - Zgoda?

Blair

- To nie jest zabawne. - spuściła wzrok. - Ciekawe jakby w Ciebie coś wstąpiło i nie pamiętał prawie całej nocy, po raz drugi. - dodała cicho. - I nie dokuczaj mi. - pogroziła mu palcem.