Pokój

Blair

Blair weszła do pomieszczenia. - Pusto. - rozejrzała się i spojrzała na swój telefon. - Jedna kreska. - powiedziała zadowolona chodząc po pomieszczeniu. - Im wyżej tym większy zasięg. - mruknęła zadowolona i wybiegła z pomieszczenia.

Blair

Blair niepewnie uchyliła pierwsze drzwi i powoli weszła do środka. - Chyba najbardziej zadbane pomieszczenie w tym zamku. - mruknęła rozglądając się po nim. - On potrzebuje czasu ? - fuknęła pod nosem. - Niech lepiej pilnuje siebie.

Melinda

- faktycznie zadbane. Odparła i podeszła do okna by unieść żaluzję. - wpuszczę tu trochę światła. Mel spojrzała w widok za oknem. - co to ma być.. cmentarz. Mel odwróciła się i wróciła do Bi. - jak nic horror.
Mel rozejrzała się po pomieszczeniu. - jednakże tu jest jeszcze w miarę.
- jest trochę wkurzony.. oboje musicie ochłonąć wtedy sobie wyjaśnicie.

Blair

- Widziałam ten cmentarz. - wzdrygnęła się i wolała nie podchodzić do okna. - To wszystko jest jak z horroru, ale jak wczoraj z Ozem szukaliśmy świeczek. - zamarła na chwilę. - To trafiliśmy na sypialnie i pościel była świeża... Jakby przygotowana. - przez jej ciało przeszły ciarki.

Melinda

Mel usiadła pod ścianą.
- może ktoś robi sobie z nas jakieś żarty, no Bi chyba nie wierzysz w duchy. Spojrzała na nią.
Mel spojrzała w stronę okna. - na pewno na tym cmentarzu leżą te dzieci..

Blair

- To muszą być żarty. - pokiwała głową siadając obok Mel. - To nie może być prawdziwe, a w duchy oczywiście, że nie wierzę. - pokręciła głową. - CHyba, że po tej wyciecze zacznę. - wzdrygnęła się. - Dużo tych dzieci musiało być.

Melinda

- ja też nie wierzę, ale wczoraj coś zaczęło walić pięścią w ścianę, i jestem pewna że nie zrobił tego nikt z nas.
- w albumie była trójka dzieci, na pewno tam leżą ich przodkowie jeszcze. Odparła.

Blair

- ALbo ludzie, którzy tu weszli i nie wyszli. - przełknęła głośno ślinę. - A gdzie Pan Raper ? - spojrzała na Mel. - Nie widziałam go od dłuższego czasu. - pokręciła głową, a drzwi z hukiem się zamknęły.

Melinda

- przestań Blair, przecież nie wierzymy w to. Mruknęła i przełknęła ślinę.
- nie mam pojęcia, gdzie jest on i Naomi nawet nie widziałam, oni chyba do doszli do zamku? Spytała.
Mel wzdrygnęła się. - to wiatr zamknął drzwi. Wydukała sama chcąc w to wierzyć.

Blair

Blair podbiegła do drzwi i nacisnęła klamkę, a to nie odpuściła. - Właśnie o tym mówiłam. - pisnęła przerażona i zaczęła szarpać za klamkę. - Tak wtedy mi się zatrzasnęły. - pokręciła głową i usłyszała walenie pięściami w ścianę.

Melinda

- i co teraz! Krzyknęła Mel. Stała po środku pokoju rozglądając się z przerażeniem.
Sama próbowała naciskając klamkę. - musimy kogoś wołać o pomoc. Odparła załamanym głosem.

Blair

Blair zaczęła walić pięściami w drzwi. - Vin ! - wrzasnęła na całe gardło i ponowiła krzyk kilka razy. - Nikt nas nie słyszy. - zaczęła gorączkowo chodzić po pomieszczeniu.

Melinda

- oknem, chodźmy oknem. Powiedziała Mel trzęsąc się. Dobiegła do okna. - nie jest tak wysoko..

Blair

- Nie wcale, tylko połamie sobie obie nogi. - wzdrygnęła się. - Ale innego wyjścia nie ma, ja pierwsza nie wychodzę. - pokręciła głową.