Sala 1

Melinda

-z chęcią. Odpowiedziała Mel.
-ja dziękuje. Stwierdził Maxxie.

Gość

Chuck podał Melindzie kubek wody, swój wypił jednym tchem.
Usiadł koło dziewczyny czekając na jakiekolwiek informację.

Dean

Lekarz doszedł do Deana. -można ją zobaczyć, ale tylko kilka chwil...
-co z jej stanem?
-jest lepiej...ale w każdej chwili może się to zmienić..
-w razie czego proszę do mnie dzownić, dziękuję. Lekarz odszedł.
-Mel już... Dean zwrócił się do dziewczyny.
-ja muszę już lecieć... na razie. Powiedział i jak gdyby nigdy nic wyszedł. Mel odprowadziła do wzrokiem.

Melinda

Mel poszła za Maxxim do sali Blair, całkowicie niepewna czy dobrze postępuje.Spojrzała wyczekująco na Chucka.

Gość

Chuck skinął do Mel że zaczeka.
- Zbyt duży tłok może jej zaszkodzić. - Idź. - uśmiechnął się do dziewczyny.
- Ja tu poczekam.

Maxxie

Maxxie wszdł z dudniącym sercem do sali. Na sterylnym łóżku ujrzał 'ją'....
Leżała nieprzytomna, ale jej anielska twarz jakby uśmiechała się do niego. Mimo to przytłaczał go ten widok, aparatury z pikającym dźwiękim, i pełno kabelków przypniętych do Blair. Nie hamował uczuć, jedna łza skapała po jego chłopięcej buzi.
Deliaktnie, schwytał jej dłoń. Była zimna.

Melinda

Melinda aż sama się sobą zdziwiła. Czuła że gdyby Chuck wszedł z nią czuła by się pewniej. Ale mimo tego jak bardzo się bała... pewnym krokiem weszła do jasnej sali tuż za bratem. Zamarła na progu nie umiała przejść tych kilku kroków.
Wpatrywała się tylko w swojego brata... który skrywał kolejną łzę...
Głaskał delikatnie jej dłoń Blair. Melinda zobaczyła w jego oczach... miłość, czułość.
Wiedziała i była tego pewna, Maxxie kochał Blair... Mel zwróciła wzrok na przyjaciółkę, nadeszła ku temu pora. Żal ścisnął jej serce, wyrzuty szumienia huczały w jej głowie.
-jak mogła, jak? Jak mogłam? Rozmyślała. Odrzucić, nawet nie próbować zrozumieć osoby mi tak bliskiej, jaką była Blair.

Blair

Blair tępo leżała na szpitalnym łóżku. Nie mogła nic powiedzieć, nie mogła otworzyć oczu. Chciała głośno krzyknąć, lecz ciało odmawiało jej posłuszeństwa. Czuła czyjąś obecność, wiedziała jak bardzo zawaliła, wiedziała, że była egoistką. Chciała przeprosić, lecz coś uciskało jej serce i nie mogła złapać oddechu, ani wydobyć żadnego słowa.

Maxxie

-Blair... Szeptał jej imię. Nie mógł oderwać oczu od jej anielskiej, bladej twarzy. Pragnął z wszystkich sił, by otworzyła oczy, zaśmiała się słodko...
Dopiero po chwili doszło do niego, iż przy łóżku Balir stoi sam. Spojrzał na drzwi, nadal stała w nich jego siostra.
-Mel... na co czekasz? Spytał łągodnym i cichym głosem.

Gość

Chuck zobaczył, że Mel stoi w drzwiach. Podszedł do niej i poprowadził ją za rękę do łóżka Bi.

Melinda

Melinda podeszła po woli, do łóżka Blair.
Nie umiała nic powiedzieć, jej.. bratu. Czuła że źle postąpiła, i czułą... ze sama doprowadziła do tego nieszczęścia.

Gość

Chuck podszedł i przytulił Mel. Niepewnym wzrokiem spojrzał na Blair.
- Wszystko będzie dobrze. - szepnął do Melindy chcąc ją wesprzeć.

Maxxie

-Blair..czekamy na ciebie... Szepnął. Schylił się i ucałował ją w policzek.

Melinda

Melinda spojrzała na Chucka... była mu taka wdzięczna za wsparcie.
Uroniła jedną łzę, która zaraz wytarła.
-wiem... Szepnęła.

Blair

Przed oczami Blair przemknęły wydarzenia ostatniego tygodnia. Wiedziała, że teraz będzie miała czas by wszystko przemyśleć. Chciała powiedzieć, że jej nic nie będzie, że wyjdzie z tego. Nie mogła nic powiedzieć, chciała napiąć mięśnie dłoń, lecz ona tylko delikatnie drgnęła.