Altanka

Gość

Ozzie stanął przy wejściu do altanki. Czekał na Bi.

Blair

Bi niepewnym krokiem szła uważnie się rozglądając. Został jej uraz do takich miejsc. Zobaczyła O pod altanką. Pomachała mu z daleka i szybkim krokiem ruszyła w jego stronę.

Gość

- Cześć Bi. - uśmiechnął się do niej. - Jednak jakoś trafiłaś.

Blair

- Było ciężko. - skrzywiła się. - Boję się sama chodzić po parkach, zwłaszcza po Roxbury. Tutaj ten świr mnie dopadł. - skrzywiła się. - Ale wracając do tematu. - zaczęła smutnym tonem. - Chciałam Cię przeprosić. - powiedziała spoglądając mu w oczy.

Gość

- Bi.. - uśmiechnął się. - Ile razy mam powtarzać, że nie masz mnie za co przepraszać? - spytał łagodnym tonem. - Nie musisz tego robić.

Blair

- Muszę. - naciskała. - Nic nie dało mi prawa do zachowywania się jak wredna suka. - zacisnęła zęby i odwróciła się w przeciwnym kierunku. - Ale ja niszczę wszystko, co napotkam na swojej drodze, prawda ?

Gość

Westchnął.
- Właśnie, że nieprawda. - odpowiedział i podszedł do niej. - Byłaś w szoku, o mało nie zginęłaś... to nie Twoja wina. - powiedział. - A ja bym nie mógł się na Ciebie gniewać. Nigdy.

Blair

Bi chciała zadać kilkaset pytań, ale żadne nie mogło przejść jej przez gardło. Przełknęła ślinę, spojrzała mu w oczy, po czym wbiła swój wzrok w podłogę. - Nie wiem, co powinnam powiedzieć, bo nic mnie nie usprawiedliwia. - zrobiła małą pauzę. - Zraniłam Cię, prawda ? - spytała smutno.

Gość

- Powiedziałem Ci coś jak wychodziłem z sali. - powiedział. - I nie zmieniłem zdania. Wciąż to podtrzymuję.

Blair

- Chodź, usiądźmy. - wyciągnęła do niego rękę i skierowała się w stronę altanki. - Chyba zanosi się na deszcz, więc będziemy mieć tutaj podwójną powódź. - uśmiechnęła się blado. - Jedną z nieba, a drugą z moich oczu. Powiedz mi, co sobie o mnie pomyślałeś jak wstąpił we mnie hm... szatan ? Ale szczerze, proszę ? - powiedziała opadając na siedzenie.

Gość

- Przecież cały czas mówię szczerze. - odpowiedział. - Pomyślałem, że możesz czuć się zawiedziona, że jest Ci smutno i źle, i potrzebujesz czasu, żeby sobie wszystko ułożyć.

Blair

- A nie miałam prawa się tak czuć, bo wszyscy byli przy mnie cały czas. - powiedziała spuszczając wzrok. - Wiesz, jak stałam twarzą w twarz z tym psycholem to nie bałam się śmierci, bałam się, że więcej nie zobaczę bliskich mi osób. - mówiła opierając głowę na dłoniach. - A nikt by nie wiedział co tak naprawdę by się ze mną stało.

Gość

- Ale już wszystko jest dobrze. - powiedział. - On jest złapany. Ty i Serena jesteście całe. Teraz będzie wszystko dobrze. - uśmiechnął się. - Nie smuć się już, bo mi serce pęka jak widz Cię taką smutną.

Blair

- Nie pozwolimy by pękło Ci serce. - zaśmiała się. - Lepiej opowiedz jak Ci poszło w pracy, miałam wpaść, ale nie było mi dane. - rozłożyła ręce. - Może innym razem mnie zaprosisz to uda mi się zobaczyć pracusia w akcji. - pokazała mu język.