Altanka

Blair

- Dobrze pod wieczór, a powiedz mi jak mam się ubrać ? - uśmiechnęła się łobuzersko. - Jakoś oficjalnie ? Daj mi jakieś wskazówki. - powiedziała podnosząc się i patrząc mu w oczy.

Gość

- Ładnie - zamyślił się na chwilę. - Jak bogini. Tak zwiewnie i lekko. - powiedział a w oczach zapaliły mu się iskierki.

Blair

- Zawsze ubieram się ładnie. - powiedziała udając oburzoną. - Zwiewnie i lekko ? - zamyśliła się na chwilę. - Mam pewien pomysł, ale nie będzie mi zimno, prawda ? - spytała z łobuzerskim uśmiechem.

Gość

- Raczej będzie Ci ciepło. - powiedział kiwając głową. Wiem, że zawsze ubierasz się ładnie, ale musiałem od czegoś zacząć. - pokazał jej język.

Blair

- Raczej ? Zadbasz, żeby było ciepło. - zaśmiała się, nagle usłyszała jakieś stukanie. - To tylko deszcz. - powtórzyła na głos lekko zlękniona. - Przepraszam, ale takie tiki mi zostały, po tym wszystkim. - dodała przysuwając się do O, czuła się tak bezpieczniej. - Wiesz, że on wtedy na plaży nas śledził ? - spytała zaciskając oczy.

Gość

- Nie powinienem Ci puszczać samej do Sereny. - powiedział z lekkim wyrzutem. - Nie wiem czy bym sobie wybaczył, jakbyś tamtej nocy zginęła. - pokręcił głową.

Blair

- A ja bym sobie nigdy nie wybaczyła, jakby Ci się coś stało jakbyś poszedł ze mną. - powiedziała smutno. - Ale jestem dzielna dziewczynka i poradziłam sobie. - powiedziała dumnie. - A skąd dowiedziałeś się, że jestem w szpitalu ? Z gazety ?

Gość

- Się czyta, to się wie. - uśmiechnął się. - Przecież mi by nic nie zrobił, no i Ty byś była bezpieczna. - powiedział ciepło. - Cieszę się, że jesteś taka dzielna.

Blair

- Jak znalazł mój telefon to się poddałam. - wzruszyła ramionami. - Gdyby Dean przyjechał 5 minut później zabrałby nas do NY i tam zabił. Ale koniec mówienia o tym, muszę kiedyś zapomnieć prawda ? - usmiechnęła się. - Ważne jest to co jest tu i teraz. - dodała ściszonym głosem.

Gość

- Musisz zapomnieć i musisz się zacząć w końcu więcej uśmiechać. - powiedział z udawanym uśmiechem. - Nie możesz być ciągle taka smutna. Więcej uśmiechu poproszę.

Blair

- Od dzisiaj będę się więcej uśmiechać, obiecuję. - powiedziała przykładając rękę do serca, po czym wstała i podeszła do wejścia do altanki i wyjrzała. - Ale leje. - zaśmiała się. - Brakuje tylko muzyki i można tańczyć w deszczu. - zachichotała.

Gość

- Zawsze można coś zaśpiewać. - uśmiechnął się. - A słyszałem, że Tobie śpiewanie całkiem nieźle wychodzi. - powiedział. - A właśnie... jak tam nowa piosenka? - zapytał.

Blair

- Byłam przed wczoraj u wydawcy, zrozumiał moje ostatnie przejścia i przesunął nagrywanie na trochę późniejszy termin. - zaśmiała się. - A poza tym mam mieć sesję z jakimś modelem z NY. - rozłożyła ręce. - Karl uważa, że potrzebuję promocji. - uśmiechnęła się wracając na swoje miejsce.

Gość

- Czyli Twoja kariera rusza pełną parą. - uśmiechnął się. - I już niedługo nie będziesz miała nawet chwili czasu, żeby się ze mną spotkać - powiedział smutnym tonem.

Blair

- Dla Ciebie zawsze znajdę czas. - powiedziała opierając głowę na jego ramieniu. - I to nie żadna kariera, po prostu traktuję to jako pracę, nie wiadomo nawet czy uda mi się nagrać całą płytę, więc uśmiech proszę. - dodała śmiejąc się.