Salon

Blair

- Dobrze wiesz, że to nie możliwe. - rozpłakała się.
- Nie będziesz przecież mieszkać z osobą, której nie ufasz. - powiedziała smutno Blair.
- Wyjadę z kraju. - wpadła na pomysł.

Melinda

Mel przeraziła ta perspektywa.
-nie, nie możesz wyjechać Blair! i przestań gadać głupoty o tym ufaniu,dobrze wiesz ze ci ufam. Jeżeli nie zamieszkasz ze mną... to na pewno blisko mnie... Na mojej klatce sprzedają duże mieszkanie. -Blair...nie zamartwiaj się tym teraz.

Blair

- Nie ufasz mi. - szepnęła Blair.
- Ale tak jak powiedziałaś to nie jest rozmowa na teraz.
- I tak w życiu sama nie zasnę w łóżku. - odparła cicho.
- Mój pies... - jęknęła.

Melinda

-masz rację nie na teraz...Sądzę że tym zbirom nie chodziło o twojego psa, więc jest bezpieczny. -Blair idź już do mojego łóżka prześpię się na kanapie, i od razu przestać z jakimiś wyrzutami bo śpię....
-Mel ja się prześpię na sofie, Blair może spać w moim pokoju. Przerwał Mel Maxxie.

Blair

- A mogę spać z Twoim kuzynem ? - uśmiechnęła się przez łzy.
- Mówiłam przecież, że sama będę się bała.
- Przysięgam będę grzeczna.

Melinda

Mel oburzyła się totalnie, chciała rzucić już niezłą wiązanką, ale w porę się opamiętała.
Spojrzała na brata który na prawdę miał nadzieję w oczach, poirytowana Mel rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie by się opamiętał.
-mam też duże łóżko, także zapraszam Julio, balkon czeka. Mel wskazała na swoją sypialnię.

Blair

- Mel, nie zapominaj, że dzisiaj przeżyłam duży stres i muszę się uspokoić. - kontynuowała.
- Nie ufasz mi ? - zapytała podejrzliwie.

Melinda

-nie, nie jedno nie ma z drugim nic wspólnego, on ma 17 lat i buzujące hormony a ty... Mel nie dokończyła dla dobra sprawy, zauważyła tylko jak brat piorunuje ją spojrzeniami.
-Blair jest już późno, jutro o tym wszystkim porozmawiamy...

Blair

- To ja śpię w salonie. - powiedziała z wyrzutem Blair.
- Będzie jakby mnie tu w ogóle nie było. Ooo. - dodała Blair kładąc się uparcie na kanapie. - Może być takie dzień, że nie dożyje jutra. - powiedziała szeptem bardziej do siebie.

Melinda

-omg.... omg kiedyś ją zabiję. Mruknęła sama do siebie Mel.
-..dobrze jak sobie chcesz... Max do łóżka..
-Mel jestem dorosły! wrzasnął chłopak.
-Max jesteś w moim mieszkaniu! Dziewczyna sparodiowała jego ton z ostatniego zdania.
Chłopak spojrzał czule na Blair, po czym zwrócił już swój wrogi wzrok na siostrę i poszedł do pokoju gościnnego.
-kolorowych snów Julio. Melinda poszła w kierunku swojej sypialni.

Blair

- Kolorowych snów mamusiu. - powiedziała Blair przymykając oczy, wiedziała, że tej nocy nie zaśnie i że musi coś zrobić.

Blair

Blair wstała. Bolała ją strasznie głowa. Pobiegła wziąć szybki prysznic i wybiegła z domu. Zostawiła kartkę na stole.

"Nie chciałam Was budzić, jak coś na jestem pod komórką."

Maxxie

Maxxie wszedł do salonu, widząc puste łóżko dobiegł do niego mając nadzieję że tylko mu się przewidziało i Blair nadal tam jest.
-Blair? Zaszetpatał z niepokojem.

Melinda

Melinda piła kawę i z wielkim poirytowaniem wpatrywała się w brata.
-Julia zmarła.... Odrzekła z udawaną powagą.

Maxxie

Maxxie spiorunował siostrę moderczym spojrzeniem.
-gdzie ona jest?