Ławka

Blair

- Nie ocenia. I to jest najważniejsze. - blado się uśmiechnęła. - Chcesz uciec ze mną od rzeczywistości ? - spojrzała na niego z bladym uśmiechem.

Gość

- To zależy co oznacza ucieczka od rzeczywistości. - uśmiechnął się.

Blair

- Nie wiem, mam ochotę całkiem zapomnieć o wszystkim i zrobić coś szalonego. - uśmiechnęła się.

Gość

- Coś szalonego...? - udał, że się zastanawia. - Może chcesz znowu wskoczyć do fontanny? - zapytał ze złośliwym uśmieszkiem.

Blair

- Czemu by nie ? - zaśmiała się. - Tylko po trzeźwemu nie umiałabym się tak rozluźnić.

Gość

- Na trzeźwo jesteś sztywna? - zapytał unosząc brwi.

Blair

- Wygląda na to, że chyba tak. - uśmiechnęła się blado. - Muszę iść do domu, zbiera mi się na płacz. Odezwij się. - uśmiechnęła się i poszła w stronę domu.

Blair

Bi usiadła na ławce, żałowała, że nie ma bluzy z kapturem, w którym mogła by się schować. Podciągnęła nogi na ławkę i czekała na Liama.

Liam

- Hej Bi. - powiedział i usiadł obok niej na ławce. - Jak się czujesz? - zapytał z troską.

Blair

- Hej Li. - uśmiechnęła się smutno. - Chyba się nie czuję, dopiero wszystko do mnie dociera. A jak z Tobą ? - spojrzała na niego, a w jej oczach malował się ból, strach i troska.

Liam

- Mój najlepszy przyjaciel z moją dziewczyną. - powiedział. - Rewelacja.

Blair

- Mój chłopak z moim najgorszy wrogiem. Również rewelacja. - pokręciła z niedowierzaniem głową. - Mam nadzieję, że ma jakieś dobre wytłumaczenie. - spuściła głowę. - Damy sobie radę prawda ?

Liam

- Jasne, że damy radę. W końcu twardzi jesteśmy. - odpowiedział. - Przynajmniej tym razem to całe zamieszanie nie jest naszą winą. - uśmiechnął się krzywo.

Blair

- Nowość, że to nie my spieprzyliśmy. - wzruszyła ramionami. - Ale tak czy inaczej znowu coś się pieprzy, przynajmniej mamy z kim pogadać. Byłam w szpitalu sprawdzić, czy ona tam naprawdę leży, wiem, że to głupie.

Liam

- Trzeba było mnie zapytać, bo to przeze mnie jest w szpitalu. - odpowiedział wzruszając ramionami.