Salon.

Gość

- Jakoś to przeżyję. - odpowiedział i uśmiechnął się. - A teraz już nie płacz, bo mi serce pęka, jak widzę Twoją zapłakaną twarz.

Blair

- Dobrze, to już nie pozwalam, by Twoje serce pękało. - uśmiechnęła się ocierając policzki z łez. Blair spojrzała na zegarek. - Po 12, ciekawe czy dzisiaj też ktoś zginie. - mówiła przerażonym głosem.

Gość

- Może dzisiaj nikt nie zginie? - zapytał. - Przynajmniej mam taką nadzieję. - powiedział. - Jakby to któraś z moich znajomych zginęła, to nie wiem co bym zrobił. - wzdrygnął się.

Blair

- Ja znałam Claire. - powiedziała smutnym głosem. - A o Vanessie tylko słyszałam. - dodała. - Wolałabym sama zginąć niż jeśli to by miała być Mel. - skrzywiła się. - Nie umiałabym po czymś takim żyć.

Gość

- Mel jest na pewno w swoim domu. To rozsądna dziewczyna i na pewno sama się nie włóczy po nocach. - powiedział. - Na pewno jest bezpieczna, więc nie musisz się o nią martwić. - uśmiechnął się do niej.

Blair

- Wiem, pisała do mnie i oczywiście się o mnie martwiła. - wzruszyła ramionami upijając następny łyk martini. W głowie powoli zaczynało jej szumieć. - Ciekawe dlaczego Liam zaszył się w domu. - zastanawiała się chichocząc.

Gość

- Pewni robi coś szalonego. - odpowiedział. - Albo wymyślił coś sobie, bo jak coś już wymyśli to nie da temu spokoju. - wzruszył ramionami. - No ale to Liam, a z nim to nigdy nic do końca nie wiadomo.

Blair

Blair co chwila nerwowo spoglądała na zegarek. - Boję się tej 1:29. - wzdrygnęła się. - Może jakaś biedna dziewczyna straci za niecałą godzinę życie, a ja widziałam zabójce i siedzę sobie beztrosko nic z tym nie robiąc.

Gość

- Zrobiłaś to co mogłaś. Teraz możemy tylko czekać aż go złapią. - powiedział jej. - Masz się nie obwiniać jeśli coś się wydarzy. Rozumiemy się? - zapytał przybierając groźny ton głosu.

Blair

- Nie bardzo. - zaśmiała się. - Trzeba mi to jakoś przetłumaczyć. - pokazała mu język.

Gość

- Nie bardzo? Nie bardzo powiadasz. - pokręcił. - Będzie z Tobą więcej problemów niż myślałem. - mówił poważnie, ale na twarzy miał uśmiech.

Blair

- No właśnie w ogóle tego nie rozumiem. - udawała poważny ton. - Powinnam iść teraz i pomóc im, bo to wszystko moja wina. - mówiła dalej takim samym tonem podnosząc się i idąc w stronę drzwi.

Gość

- Blair przestań. - powiedział i szybko wstał. - Nigdzie nie wychodzisz. - wyprzedził ją i zatarasował drzwi. - Nic nie może Ci się stań na mojej zmianie. - powiedział krzyżując ręce na piersi.

Blair

- Stajesz na drodze mojej misji ? - spytała groźnym tonem. - Pożałujesz tego. - mówiła poważnie, ale na jej twarzy malował się uśmiech. Naparła na niego całym ciałem próbując go przesunąć, ale chłopak ani drgnął.

Gość

- No porszę Cię. - powiedział i pokręcił głową. - Naprawdę myślisz, że dasz mi radę? Przełóż swoją misję na inny dzień.