Sypialnia

Gość

Zasłoniła żaluzje w oknach. Zapaliła małą nocną lampkę i zgasiła światło. Czuła się lepiej, kiedy obok łóżka było choć trochę jaśniej. Weszła pod kołdrę, owinęła się nią szczelnie. Nie minęło kilka chwil, a już zasnęła.

Gość

Elena obudziła się, przeciągnęła i spojrzała na zegarek. Wstała z łóżka, odsłoniła żaluzje. Za oknem była piękna pogoda. Podeszła do szafy, wyciągnęła ubranie i poszła do łazienki.

Gość

El weszła do łóżka i nakryła się kołdrą po samą szyję.

Gość

- I jak nie za słodka? - zapytała, przyglądając się Damonowi.

Gość

DAmon położył El na łóżku i rozejrzał się po sypialni. - Idealna powiedziałbym. - uśmiechnął się. - Lepszej nie mogłem sobie wymarzyć.

Gość

- Co Ty nie powiesz? - udała zdziwienie. - A już myslałam, że uznasz ją za przesłodzone, jak wszystko co moje. - powiedziała złośliwie.

Gość

Usiadł obok niej i spojrzał na nią.
- Mogłabyś chociaż przez chwilę nie być taka złośliwa ? - delikatnie się do niej przysunął i pocałował ją.

Gość

Udała, że się zastanawia.
- Nie. - odpowiedziała pewnie. - Ja tylko powtarzam Twoje słowa. - dodała uśmiechając się łobuzersko.

Gość

- Następnym razem, złośliwości zachowam dla siebie. - burknął pod nosem udając obrażonego.

Gość

Złapała się za serce.
- Chcesz powiedzieć, że od tej pory już zawsze będziesz miły? - zapytała, uważnie go obserwując.

Gość

- Zawsze, może nie, przecież to we mnie uwielbiasz, ale postaram się być częściej miły. - powiedział z uśmiechem. - Ale burza. - spojrzał na okno, za którym błyskało i grzmiało.

Gość

- Zasłoń okno. - poprosiła. - Nie lubię burzy. - powiedziała i objęła rękoma kolana.

Gość

Damon wstał z łóżka i zasłonił okno. - Przez dłuższy czas teraz będą burze. - powiedział krzywiąc się i usiadł obok El. Objął ją ramieniem. - Przy mnie nie musisz się bać.

Gość

- Jak byłam mała to zawsze chowałam się pod łóżko jak była burza. - powiedziała i oparła głowę o jego tors. - A teraz te burze i te morderstwa, aż ciarki mnie przechodzą jak o tym pomyślę.